افزایش واردات پارچه و ورود کالاهای ارزان، تولیدکنندگان داخلی را با بحران جدی مواجه کرده است. تعرفه‌های ناکارآمد و شیوه‌های واردات غیررسمی، شرایط رقابت را برای کارخانه‌ها سخت‌تر کرده و ضرورت اصلاح سیاست‌های تعرفه‌ای برای حمایت از صنعت نساجی بیش از پیش احساس می‌شود.

دیدگاه سید شجاع الدین امامی رئوف،دبیر انجمن صنعت نساجی به اهداف برنامه هفتم در این صنعت

صنعت نساجی ایران همچون سایر صنایع تولیدی و به‌عنوان یکی از صنایع اثرگذار در کشور، این روزها شرایط مطلوبی ندارد و مشکلات متعددی گریبانگیر آن شده است. 

دبیر انجمن صنایع نساجی ضمن برشمردن چالش‌های این صنعت به راهکارهایی برای نجات این صنعت اشاره کرد و گفت: از جمله این راهکارها جلوگیری از افزایش بی‌رویه واردات است.

در سال ۲۰۰۱، انجمن ماشین سازان نساجی اروپا نسخه آسیایی نمایشگاه ایتما (المپیک صنعت نساجی) را با نام "ایتما آسیا" راه‌اندازی کرد که نخستین دوره‌های آن در سنگاپور (۲۰۰۱ و ۲۰۰۵) برگزار شد تا بستری بی‌طرف برای نوآوری منطقه‌ای فراهم شود.

صنعت نساجی ایران در میانه یک نبرد نابرابر برای بقا ایستاده است؛ از یک‌سو زیر بار سنگین واردات بی‌رویه و قاچاق سازمان‌یافته کمر خم کرده و از سوی دیگر با فرسودگی ماشین‌آلات و فناوری کهنه خود دست‌و‌پنجه نرم می‌کند.

با وجود کاهش رسمی واردات پارچه، ورود گسترده از مسیر ته‌لنجی و افت شدید واردات ماشین‌آلات، چالش‌های تازه‌ای را پیش‌روی صنعت نساجی کشور قرار داده است.

صنعت فرش و موکت ایران با ظرفیت بالا و کیفیت جهانی، امروز با بحران‌های ارزی، قطعی برق و محدودیت‌های صادراتی روبه‌روست؛ تولیدکنندگان می‌گویند هدف اصلی فعالان این صنعت دیگر سود نیست و فقط برای بقا می‌جنگند.

در نیمه نخست سال ۱۴۰۴، تمامی صنایع و از جمله صنعت نساجی کشور در کنار چالش‌های فراوانی که داشتند با پیامدهای ناشی از بن‌بست مذاکرات هسته‌ای، جنگ اقتصادی و احتمال تشدید تحریم‌ها نیز مواجه شدند.